الهه ی زندگی

سلام ...دوستان مجبور نیستید این پست رو بخونید ...اگه وقتتون ارزشمنده نخونید

دستان کوچیکش رو از زیر پتو دراورد ، تو تاریکی شب نگاهی به دستاش کرد ، می خواست چیزی بگه ، ولی نفس تو سینه اش حبس شده بود.

می خواست گلایه کنه ، اما دلش نمی یومد...دخترک هفت ساله تو دلش هزار تا راز داشت ، اون شب یه راز دیگه به راز هاش اضافه شد ، هر شب راز هاش رو می شمرد ، هر شب قبل از خواب

اون شب تعداد راز هاش شده بود و هزار و یکی ....

فکر می کرد که ظرفیتش پر شده ...دیگه دل کوچیکش طاقت راز دیگه ای رو نداشت 

به پنجره ی اتاقش خیره شد ...

یه آسمون پر ستاره 

هر شب با ستاره ها خلوت می کرد . ولی اون شب دیگه نمی خواست به ستاره ها نگاه کنه ..چشماش رو به ماه دوخت ، فقط و فقط به ماه

از ته دل صدا زد : خدا و قطره اشکی مثل الماسی درخشان تو تاریکی شب از گوشه ی چشماش بیرون غلتید ، آهی کشید و چشماش رو بست ، تا شاید خوابش ببره سعی کرد به فردا فکر کنه

آخه قرار  بود فردا روز خوبی باشه...اولین روز مدرسه 

نفش بند اومده بود ... خیلی دویده بود ، انقدر که پاهش دیگه جون نداشت ، جونی برای دوباره دویدن ، یه تک درخت رو پیدا کرد و پشتش پنهان شد ، تمام راه رو فقط دویده بود حتی به اطرافش هم نگاه نکرده بود ...تازه متوجه ی سیاهی و تاریکی جاده ای که توش قرار گرفته بود شد . صدای فریادی اون رو میخکوب کرد

از ترس نفس هاش به شماره  افتاده بود 

نمی دونست باید چیکار کنه .داد زد : کمک ! کمک! ولی هیچ کس نبود

کمک ! کمک! 

صدا نزدیک تر شد ..نزدیک تر و نزدیک تر ، چیزی جلوی چشماش بود ،سیاه و بزرگ با دستانی زمخت و خشن ، از ترس چشماش رو بست ، باز هم فریاد زد : کمک! کمک! ...

- الهه ...الهه جان ...بیدار شو مادر ...الهه...

صدای مادرش بود . صورت الهه خیس بود ..

- بازم خواب دیدی مادر جان ؟ چی خواب دیدی دلبندم ؟!!! چی بود که کمک می خواستی ؟!!!

دستای مهربون مادر به سمت صورت پاک  دخترک رفت . دندونای الهه از ترس به هم می خورد و نمی تونست درست کلمات رو تلفظ کنه ، بریده بریده گفت:

-ما..مامان ...یه ...یکی ..یکی ...یکی  دنبا ...دنبالم ..دنبالم بود ...می خواست...می خواست منو بکشه !!!

مادر- خواب دیدی مادر جان ، پاشو یه آب صورتت بزن چیزی نمونده به ساعت مدرسه ... امروز رو که یادت نرفته؟!

از جاش بلند شد و با چشمای سیاه رنگش به برادر کوچیک که آروم خوابیده بود نگاهی کرد و آروم زمزمه کرد: مراقبتم ...مراقبتم داداش کوچولوی من...لبخند امیدی بر لبان الهه نقش بست

پ.ن: وقتی دلم می گیره بد جور هوس خوندن نوشته هام رو می کنم..این اولین داستان بلندی بود که نوشتم ...خیلی نوشته ی مبتدی داره ، می دونم ....آخه دست نخورده و بدون ویرایش باقی مونده

و ادامه داره ولی اینکه قسمت ها ی بعدش رو بذارم بسته به حالم داره