کمی دیرتر

ای نهایت آرزویم

اگر ما با بلندترین صدا فریاد بزنیم :« آقا بیا » اما تو دلمون نیامدنش رو ترجیح بدیم ، یا حضور و ظهور ایشون رو مزاحم منافع خود بدونیم ، آقا دلمون رو می بیننن و صدای دلمون رو می شنون ، نه فریاد های بی پایه و اساسمون رو . ما هنوز تکلیفمون رو با خودمون و آقا روشن نکردیم ما هنوز به آداب حرف زدن با آقا مودب نشدیم ، چطور به خودمون اجازه می دیم که با این هیاهو و غوغا ، آمدنشون رو طلب کنیم ؟! 

جوان با صمیمیتی غیر منتظره ، سر در گوش من فرو برد و انگار قصد افشا کردن رازی را داشته باشد ، جوهره ی صدایش را پایین آورد :

- دوست دارم یه لحظه اون بلندگو رو بگیرم و در حضور همین جمع ، با همه ی وجود به آقا التماس کنم که:«آقا نیا» یا لااقل «کمی دیر تر» بیا تا ما چشامونو از این همه آلودگی پاک کنیم ، تا ما بفهمیم که از چه کسی چه آمدنی را طلب کنیم .

ناگهان از انتهای مجلس کسی فریاد زد :

- به نام آقا امام زمان از جا بلند شین و یه قدم برین جلو تا جا برای بقیه باز شه 

جوان زیر لب گفت : این هم استفاده ی ابزاری از اسم آقا .

و همراه با بقیه بلند شد و چند قدم جلو تر نشست ، من اما همچنان مبهوت و زمین گیر ، مانده بودم و توان کمترین تحرکی را رپدر خود نمی دیدم.

پی نوشت: قسمتی از کتاب کمی دیر تر نوشته ی سید مهدی شجاعی از نویسنده های محبوب من

پی نوشت: موضوع جدید پست ها معرفی کتاب و آثار فاخر و مورد علاقه ی بنده